کم کم غروب ماه خدا دیده می شود

صد حیف از این بساط که برچیده می شود

در این بهار رحمت و غفران و مغفرت

خوشبخت آن کسی است که بخشیده می شود

بزرگی می گفت :

« نمی دانم چرا و چگونه به ذهنم خطور و مرا درگیر کرد:

که چرا بعضی وقت ها افراد در نهایت توانایی ، ناتوانند وبه هیچ دردی  نمی خورند؟  تازه وقتی که دیگران به وی دل می بندند واز او  توقع دارند،  خودش به  یقین می رسد که ناتوان ترین هاست.

هنوز در نا شایست بودن این رفتار سرگردان هستی  و به فکر چاره ای می گردی که  آن طرف تر کسی نظرت را به خود می خواند که هر روز تمام معلومات وشخصیتش را در کیفی می ریزد ، آن را به دست یا زیر بغل می گیرد و قبل از هر اظهار نظر اول راه گلویش را صاف می کند ، عینک ته استکانیش را جابه جا می کند و نامربوط ترین جواب را به واضح ترین سووال می دهد. جواب را آن گونه احمقانه  طولانی می کند که هر بچه ای به غلط بودن آن پی می برد.

با تلنگری به خود، در می یابی که :

آن کس که نداند و نداند که نداند         در جهل مرکب ابد الدهر بماند

الحمد لله والمنه  نه ما خودمان آن گونه افرادی هستیم که توانا باشیم ویا به ناتوانی خود اقرار کنیم و نه دوستان ورفقای ما افرادی هستند که قبل از اظهار نظر راه گلویشان را صاف کرده و عینکشان را جابه جا کنند!

دیگران را بر خر خود وا بنه.................................  »

شهردار «ریوش»: پیگیر توسعه و ثبت سایت پروازی آریا هستیم

by شریعتی

چاپ گزارش «کوه های آریای کوهسرخ منطقه ای مناسب برای احداث مراکز پروازی پاراگلایدر» در روزنامه خراسان رضوی به مورخ ۳۰ خرداد سال جاری بازتاب های فراوانی را در پی داشت. از جمله گروه های مختلفی از شهرستان های استان از سایت پروازی آریا بازدید و حتی گروهی نیز بر فراز سایت «آریا» پرواز کردند و صحنه های زیبایی از پرواز پاراگلایدر را در کوهسرخ به نمایش گذاشتند.پرواز چندین ورزشکار در آسمان کوهسرخ صحنه های زیبایی را به وجود آورد که مردم کوهسرخ و خودروهای عبوری از جاده های اطراف سایت را، به محل فرود این ورزشکاران کشاند تا از نزدیک شاهد پرواز و فرود ورزشکاران باشند.از طرفی شهردار ریوش نیز .......................

خرداد ۱۳۶۷ ـ سال دوم راهنمایی ـ مدرسه ی شهید سید مجتبی حسینی تولا

این عکس تداعی روزگاریست که تمام دل خوشی پسران ۱۴ ، ۱۵ ساله ، گل هایی بود که در عین سادگی، با علاقه و احساس از دامن کوه می چیدند و اصرار داشتند! حتما در عکس بیفتد.

تسبیحی که از گردن آویخته می شد تا نشانه ی بزرگ شدنشان باشد.

با نگاهی خسته ، اما صمیمی به دل کوه می زدند تا طبع بلندشان را از فراز کوه های سر به فلک کشیده فریاد بزنند.

و پوشیدن لباس های شسته ، نو و .... برای گرفتن عکس....

به قول بزرگی:

« قبل از این که ببارید سیل به راه نیندازید »

به مصداق همین توصیه، ادعا نمی کنیم ولی با توکل به خدا و کمک شما تمام تلاش و کوشش مان را به کار می گیریم تا در حد وسع خود بهترین ها را برای شما بیافرینیم.

انجمن دوست داران تولا